शुक्रवार, २५ एप्रिल, २०१४

मन ( असेही )

मन कोंदट कोंदट
बसे उगाच भांडत
मनापरी नाही होत
शब्द दाटते कंठात

मन उदास उदास
कुणी नाही आसपास
एकटाच जीव माझा
धरी निराशेची कास

मन अबोल अबोल
नेई जीवा खोल खोल
होते जगणे कठीण
जणू अंतरीची सल

मन नाजूक नाजूक
कसलीशी धाकधुक
नाही जाण कसलीच
विसरावी तान्ह भुक

- रुपेश तेलंग
२५-०४-२०१४

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

महाश्वेता

गुलाबी साडीतली ती कोमल छटा, खांद्यावर रुळत्या त्या रेशमी बटा  हसण्यात तिच्या मधुर सुरांचे गंध, आनंद सर्वत्र ती विखुरते मंद मंद  गालांतले हसू...