मंगळवार, १७ जुलै, २०१२

स्त्री

मम दर्शनी चैतन्य  
तना मनात बहर  
गात्रा गात्रात लावण्य  
नसा नसात लहर ||


कळवला अंतरंगी  
मम आचरणी माया  
मज नसे दुजाभाव  
नित्य विचारात दया ||


मुग्ध नयनांची ओल 
प्रेमे घालिते पाखर  
गोड लाघवीच बोल 
मृदू घालिती फुंकर ||


पार पाडी मी सत्वर  
सण सोहळे जागर  
सरस्वती लक्ष्मी मी तर 
मज सार्यांचा आदर ||


तरी नाळेचेच पुत  
धुंद लूटती बेहोश 
तात, मात, बंधू, गे  
सारे लावताती दोष ||


होते जगी नष्ट भ्रष्ट  
सती सावित्री सगूणा  
कधी लावण्या जोहार  
करी उद्यूग्न या मना ||


दीन दुबली अबला  
कोणी म्हणती हो नार  
जर नसते मी जगी 
होते जग हे निःसर ||


जग रहाटी ही उभी  
हा हा समस्त व्यवहार  
मम मायेतुन झुले  
अवघाची हा संसार ||


सहे स्त्रीच एकटी  
सारी पीडा सारा दर्द  
कूस जन्म तिची देते 
तेव्हा होती पैदा मर्द ||


पाळा दुधाचे महत्व  
ध्यानी राहून सतर्क  
जाणा सत्वदेचे सत्व 
नच उपेक्षु मज व्यर्थ ||


मूळ कवी - प्रकाशचंद्र तेलंग 
दि. 12 - 08 - 2009 

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

मी अन् तु

मी खवळलेला समुद्र, तू शांत किनारा तु नीटनेटकं घर मी अस्ताव्यस्त पसारा.  तु लयबद्ध पद्य मी रटाळ कथा तु मनजोगी ईच्छा मी नाहक व्यथा तु जुळलेला ...